Maar een eikel was hij niet. Een man met een hond en een donkergroene jas had nochtanns meermaals beweerd dat dit wel het geval was. Steeds had boommens dit weggehoond met het argument dat hij dan al lang uit de boom moest zijn gevallen. Zo vergaat het immers elke rijpe eikel. Daarop stak de man zijn middenvinger omhoog en sloot af met het dreigement dat hij de rotte eikels er zelf wel kwam uithalen. Bovendien beweerde die pierewaai dat het zijn boom was waar hij in zat. Dat hield natuurlijk geen enkele steek. Je gaat toch ook niet naar de eerste de beste taxichauffeur in zijn taxi om te zeggen dat het jouw taxi is? Deze vergelijking kwam ineens in hem op en hij was er behoorlijk tevreden over. Nu ja, ook al vond hij zichzelf eerder mens als eikel, als je voor andere mensen een eikel bent is het toch een teken dat je als mens niet echt geloofwaardig bent. Daarom besloot hij elk uur te verkondigen dat hij een mens was. Als hij dat genoeg zou herhalen, kon er toch moeilijk nog langer twijfel bestaan. En daarom klonk het elk uur vanuit de oude eikeboom, tot iedereen er aan gewend raakte:"Ik ben een mens! Ik ben een mens"! Zij woorden hadden een enorme draagkracht die mens en dier even deed opschrikken. Vogels vlogen op, kinderen raapten hun knikkers bij elkaar en gingen naar huis. Zo riep een van de kleine rakkers op een dag dat hij maar beter snel thuis kon zijn. Zijn moeder had verteld dat als de oude eikeboom voor de elfde keer had geroepen, de kans bestond dat er mannen met dikke eikels zouden opdagen. Kortom, boomzitter was onlosmakelijk met het dorpsleven verbonden.
WORDT VERVOLGD!
