een stuk uit de collectie 

de melancholie in het wandtapijt

Vandaag ging ik naar de stad om een leeslamp te kopen voor mijn jongste dochter. Jammer genoeg bleek de leeslampenwinkel al enkele jaren geleden te zijn gesloten. Tja, mijn studententijd ligt ook wel al een tijdje achter me, en de tijd dat ik alle dagen in de leeslampenwinkel stond is enkel nog een vage herinnering. Met het geld dat ik er als jobstudent verdiende, kocht ik mezelf een prachtig wandtapijt . Helaas gebruikte mijn toenmalige liefje het op een mooie dag om het vuur te doven dat ontstaan was nadat ze haar joint op het bloemenkleedje van haar beste vriendin (en mijn huidige vrouw) had laten vallen. De schitterende jaren'60! Was dat even een leven in vrije val! Sex, drugs and rock and roll: Het interesseerde me allemaal geen fluit, maar als kind van mijn tijd hoorde ik nu éénmaal mee te doen. Nee, mijn enige echte passie waren wandtapijten. Het verzamelen van deze tapijten is een hobby die ik tot op vandaag ben blijven beoefenen. Bovendien ging mijn liefje volledig mee in deze hobby aangezien mijn fascinatie voor Oosterse wandtapijten haar eigen belangstelling voor alles wat met de Oosterse filosofie te maken heeft, alleen maar aanwakkerde. Hoeveel reizen hebben we niet gemaakt naar Birma, Nepal of Thailand? We bezochten er de boedhistische tempels , zuiverden onze geest met kilo's hasj en stelden onze chakra's meer open dan ooit. Het was tijdens deze laatste trip naar Thailand dat mijn liefdevolle meisje door een onvoorzichtige Thaise kippenboer van de sokken werd gereden. Nooit vergeet ik nog de aanblik van haar gekrenkte kleed op het met bloed besmeurde asfalt. Voorzichtig legde ik het nieuw gekochte wandtapijt onder haar hoofd en met mijn zakdoek veegde ik het bloed uit haar gezicht. Glimlachend keek ze me aan en zei dat ze haar dood niet anders had kunnen wensen. Die avond rookte ik nog 21 joints waarna ik de cannabis voorgoed zou afzweren. Ook mijn chakra heeft zich sindsdien voorgoed gesloten. Alleen mijn verzameling wandtapijten bleef gestaag aangroeien. In elke vezel, in elke molecule huisde haar ziel. Daarom heb ik mijn dochter een wandtapijt gekocht. Weeral.

glimworm van het jaar 

het wijf van Johan

Wat gedacht van de woeste flanken van de Galibier? Deze beruchte kuitenbijter buiten categorie zal voor vele wielrenners ongetwijfeld een belletje doen rinkelen. Ook voor Miranda dus. Dat zag je gewoon. Dat zag je vooral aan haar indrukwekkende, dooraderde kuiten. Deze jongedame was een fervent beoefenaar van de wielersport. Samen keken we naar dronken man en paard toen iemand op mijn schouder tikte."Hé Jan! Jij hier?"sprak ik aangenaam verrast. Jan is een bekend kunstkenner die graag op TV komt en zijn licht over alles moet laten schijnen.
Ik vroeg Jan of hij toevallig niet wist dat het paard uit dronken man en paard ooit de bezemwagen getrokken had uit de allereerste Tour de France. Hij knikte bevestigend en gaf meteen mee dat de dronken man het startschot gaf met een alarmpistool dat door de latere winnaar werd ontvreemd toen die hoorde dat zijn vrouw met de bolletjestrui in bed was gedoken. Op wat lichte gehoorschade na bleef het incident zonder erge gevolgen vertelde hij nog. Wat wist Jan toch veel! Miranda was minder onder de indruk."Pffff...Wist ik al lang. Dat heeft Johan me al verteld." Bedoelde ze Johan en de alverman misschien? "Johan was een middelmatig renner met een janettenstem die graag de beste wou zijn", fluisterde Jan me in het oor. Verdikke toch! Dat lekker stel kuiten ging dus aan me voorbij. Dronken man en paard was trouwens oerlelijk!