een slechte thriller op kanaal twee

Waarom wil het maar niet klikken tussen Theo en mij? Toen ik hem vandaag ging opzoeken terwijl hij zijn tuinhuis van een likje verf voorzag, leek alles aanvankelijk heel goed te verlopen. Theo-die een beetje verrast was dat hij me vandaag al voor de zevende keer zag- vroeg wat ik in godsnaam van hem verlangde. "Helemaal niets!" sprak ik snel. "Helemaal niets! Van jou verlang ik helemaal niets Theo!" Als dat niet vriendelijk was. Theo hoeft ook helemaal niets voor me te doen, ik vind het alleen erg fijn om bij hem te zijn. Welke verf gebruik je Theo? Ga je ook vernissen? En wat doe je dan met die dekselse houtworm? Het waren naar mijn mening allemaal vragen die getuigden van een oprechte en diepe interesse in het werk van een vriend. Theo dacht er anders over. Theo liep naar binnen en keerde terug met de ruiker bloemen die ik nog maar net aan zijn prachtige vrouw had gegeven."Zo. Pak die bloemen maar weer mee. Voortaan zou ik het op prijs stellen als je onze privacy respecteert. Hiervan was ik wel even geschrokken. Theo lijkt me een heel aardige knul met een brede interesse, een dosis gezond verstand en een gouden hart, toch krijg ik de indruk dat Theo zich soms wat te veel voor de mensen afsluit."Wat scheelt er toch Theo? Welk trauma heb je te verwerken? Heeft je vader je misschien misbruikt?" Ik legde mijn hand op zijn schouder, keek hem recht in de ogen en trachtte te bevroeden wat er door dat dekselse kopje spookte. Toen werd Theo heel onbeleefd. Ik zal zijn woorden hier dus zeker niet herhalen. Misschien moet ik straks maar even binnenspringen. Een kaartje, een taartje of gelijk welke attentie, Theo zal het zeker wel op prijs stellen als ik daarmee even mijn spijt ga betuigen!

ooit ontmoet in mijn achtertuin