dood van mezelf

Een hyperventilerende Moskoviet wordt achtervolgd door een losgeslagen baseball-speler. Aanmoedigingskreten weerklinken van enkele stakende landmeters die de ene porseleinen hond na de andere op de straatstenen stuk slaan. Een kleine jongen zingt de aria van de koningin van de nacht terwijl zijn moeder wanhopig probeert om een muterende wijngaardslak uit zijn haar te vissen. Uit de zee van slijm die de jongen langzaam overspoelt klinkt het borrelende geluid van de jonge Marlon Brando die zijn bruine bonen verteert in een smerig Jamaicaans wegrestaurant. De losgeslagen baseball-speler valt, trekt de vierkantswortel van 97 en besluit om nooit meer aan copulerende eenden te denken. De zon spuwt donkerrode vlekken op het asfalt die soms de vorm aannemen van een klaproos en dan weer van een rijzige fietser met een byzantijnse vaas op zijn bagagedrager. Een grauwe vis kijkt me treurig aan en slaat zijn vleugels uit. Een doffe knal weerklinkt en de vis verliest zijn kop waarna een sterk naar ontbinding geurende soldaat ze opraapt en vol doodsverachting opeet."Geef maar door", spreekt de kleinste landmeter en ik voel hoe de zachtige, donzige spin zijn gif langs mijn vingers, mijn hand en mijn arm naar mijn hart stuwt."Wat vreemd", mompel ik tegen mijn vader."Het ziet ernaar uit dat ik doodga". Mijn vader beaamt en neemt mijn polsslag op. Triestig schudt hij het hoofd. De landmeters, de Moskoviet, de jongen en zijn moeder, de stinkende soldaat en mijn vader kijken me neuriënd aan."Zal ik mijn nieuwjaarsbrief dan nog maar eens voorlezen"? Lange tijd volgt er geen enkele reactie. Na enkele minuten van stilte (of waren het jaren?) volgt er een voorzichtig applaus.
Moge ik in vrede rusten.

Het zijn zachtaardige planteneters, die door de zeelui voor zeemeerminnen werden aangezien?
 

W.Servranx en zoon

Het plaatsen van een schommel wordt door vele mensen schromelijk onderschat. Wij van de
firma W. Servranx en zoon weten waarover we spreken. Schommels plaatsen is al meer dan 37 jaar ons vak! Meestal zijn het houten schommels of ijzeren schommels, maar soms gebeurt het ook wel eens dat we er eentje plaatsen in gewapend beton. Gewoonlijk is dat bij mensen die een slechte ervaring achter de rug hebben met onze knoeiende concurrentie: harteloze geldwolven die nooit geweten hebben wat het eigenlijk is om een kleine bengel gelukkig te maken! De lach van het kind, de grote en verwonderde, dankbare oogjes bij het aanschouwen van zo veel vakmanschap ... Daarvoor doen we het bij de firma W.Servranx en zoon. Al meer dan 37 jaar!
Onze werknemers zullen ook altijd aansturen op een korte kennismaking met het kind voor wie de schommel bestemd is. Met onze uitgebreide ervaring kunnen wij aan de hand van hun karakter bepalen wat de ideale stijl of kleur is. Voor huishoudens met meerdere kinderen hebben wij tevens enkele erg sterke oplossingen bedacht. Wat als Kevin zijn gevoelskleur meer blauw is en dat van Cindy meer geel? Hier maken wij het verschil met de concurrentie, al meer dan 47 jaar! In dergelijke gevallen laten wij de ouders een ruime keuze uit ons assortimentje twijfelgevallen. Na intensief onderzoek van enkele wetenschappers die verbonden zijn aan ons bedrijf, is men tot de constatering gekomen dat men bij het samenvoegen van geel en blauw tot de kleur groen komt! Daarom leveren wij in zulke hartverscheurende en moeilijke situaties vaak een schommel met een samengestelde kleur. Ook mogelijk is dat we de kleurtjes gaan opsplitsen. Geel langs de ene kant en blauw langs de andere? Daarvoor draaien wij onze hand niet om! U ziet, enige inventiviteit is ons volstrekt niet vreemd. En dat al meer dan 67 jaar! Daarnaast kan men ook tot een compromis komen door een blauwe schommel te maken met een geel bloemetjesmotief of omgekeerd! Moet ik dan voor bloemetjes kiezen, hoor ik u denken ... Natuurlijk niet! U drukt uw wens uit, wij brengen ze in vervulling. En dat al meer dan 73 jaar! W. Servranx en zoon staat er ook op om de kinderen na het plaatsen van de schommel een uur lang te begeleiden bij de kennismaking met het nieuwe element in hun leven dat "schommelen"heet. Na 373 jaar weten we dat een schommel meer is dan schommelen alleen.
De eerste schommel is immers een belangrijke stap in het leven! We geven een duwtje, we trappen wat lol en eventueel bereiden we zelfs een extra spelletje voor. Materiaal brengen wij zelf mee.
Erg geliefd is zakdoekje leggen en het knutselen met macramé. Als bedrijf dat na 737 jaar toch wel wat maturiteit verworven heeft, vinden we het belangrijk dat we ons zo veel mogelijk met de kinderen vereenzelvigen. We denken dan ook met trots te kunnen zeggen dat de firma W. Servranx zich met comfortabele voorsprong van de concurrentie heeft afgescheiden. Daarom garanderen wij u de beste kwaliteit en de beste service. En dat sinds 1337!

ontsnapte vogel van de dag (even na zijn dood) 

aanstormend talent

Wat had ik een begenadigde dag vandaag! Terwijl mij vingers het 75 mm.plectrum over de snaren joeg, zwelde de klank van mijn versterker aan tot een muur van zwaar metalen geweld. Met een vette knipoog naar Rammstein en Motörhead, schakelde ik over naar het helse tempo dat enkel voor de meer briljante gitarist is weggelegd. Waarom ook niet, dacht ik bij mijzelf en ik duwde het distortion-pedaal flink naar beneden. (Trap dat beestje maar eens goed op zijn staart) Met een krachtige slag van het hoofd liet ik mijn wilde haardos door de lucht zoeven en door de vrijgekomen ruimte voor mijjn ogen zag ik nu ook welke onmogelijke vingeroefening ik uit mijn mouw schudde. Alsof dat allemaal nog niet sterk genoeg was, slaagde ik er tijdens het "jammen" bovendien in om een johnson zonder filter tussen de tanden te klemmen. Virtuositeit, imago, de x-factor....Ik heb het allemaal. Spijtig van die hazelip!

ontsnapte vogel van de dag (even voor zijn dood) 

kruising tussen zebra en rat geslaagd! 

ai!

memorabele uitspraak door Tuur de steenezel, beseffende dat hij zich hiermee ernstig verspreekt.

de vooruitgang

Tijd om een streep te trekken achter deze donkere periode. Ik heb eindelijk weer een fietstocht gemaakt vandaag! De prille lentezon had me opeens naar buiten geleid met de belofte dat het allemaal weer beter zou worden.
Dat mocht ook wel eens, de laatste maanden had ik enkel op de hometrainer doorgebracht.
In tegenstelling tot wat de dokter beweerde, was er van vooruitgang hoegenaamd geen sprake geweest. Al trappend keek ik wel eens naar" thuis", maar dat riep allesbehalve het idee op van vooruitgang. In een vlaag van ongeziene inventiviteit besloot ik om de hometrainer 5 meter verder te zetten. Dat zootje geopereerde ligamenten zou dan zeker wel genezen zijn! Toen ik bemerkte dat Simonneke een nieuwe relatie met haar vorige vent had aangeknoopt, bleek dat werk helaas een omgekeerd effect te hebben. Elke keer dat ik naar "thuis" keek, leek het wel alsof de pijn erger werd. Daarom weerde ik Simonneke en haar thuis van de beeldbuis.
Vanaf toen keek ik enkel nog naar"Nowhere to run" met Jean- Claude Van Damme. Daar zat tenminste vaart achter. Dat merkte ik dan ook in mijn ligamenten. De zwager van Jean-Claude was trouwens een goede vriend die regelmatig mijn kuiten kwam masseren. "als Van Damme laat ik de spieren graag rollen!"grapte hij dan altijd. Ik heb helaas een slecht gevoel voor humor.
Maar vandaag zag ik de zon dus weer naar binnen schijnen. Ik wist dat, dat het moment was om hoger te mikken. Mijn ligamenten gingen er op vooruit, maar de woonkamer waren ze toch nog niet uitgeraakt. In ieder geval, de fietstocht werd een succes van formaat. Mijn ligamenten gingen er ineens onweerstaanbaar snel op vooruit. Zo snel dat mijn longen piepend achter bleven. Daarom vertrek ik met de hometrainer voor twee weken op afzondering. In de valies:"Good guys wear black" met Chuck Norris!