een gouden hart

Kevin en Dylan hadden die avond aan hun booster gesleuteld. Dat deden ze elke woensdagavond en meestal ook op maandag-,dinsdag-, donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond. Op zondag gingen ze dan met hun booster door de Leuvense straten scheuren. Oojoo! Die woensdag was Kevin zoals meestal naar Dylan gegaan en had hij zijn booster in de garage gezet."Van nul tot honderd in zes seconden!"riep Dylan triomfantelijk uit."Doe me dat maar eens na!"Kevin zuchtte diep en stak een sigaret op."Jammer Dylan, den Bjorn heeft er een seconde afgeknepen. Op zondag rijdt hij ons los naar huis. Zonder die chappe mogen we het echt wel schudden."Dylan frunnikte nerveus aan de zilveren ketting die hij 50 cent-gewijs rond zijn hals had gehangen."Weet gij wel hoeveel da kost poit? Tienduzend balle! Den Bjorn krijgt da allemaal van zijn pa. Ni moeilijk als ge een fritkot hebt op de oude markt! Op dat moment rijpte bij Kevin het idee om hun groeiende financiële beperkingen voorgoed te doorbreken."Dylan, we hebben geld nodig poit. Het doel heiligt alle middelen." Dat laatste had hij ooit gehoord toen hij naar de voetbal keek. Het doel was dus die Chappe, (of The Tiger x57) de middelen begonnen ook Dylan te dagen toen Kevin plots zijn vlindermes bovenhaalde. Dat had hij altijd op zak om voorbereid te zijn op de vele straatgevechten die Leuven teisterden. "Zo'n mes is tegenwoordig een erg gevreesd wapen". Dylan spuwde op de grond, trapte even tegen zijn gereedschapskoffer en brieste:"We doen het poit!"
Het was inmiddels nacht geworden toen de 25-jarige Thijs Brons één of ander cultureel feest in de binnenstad van Leuven had verlaten en zich door de gietende regen naar zijn auto begaf.
Die stond helemaal in de buitenwijken van Leuven. Namelijk de no-go area van de Tiensestraat. Toch was Thijs een kloeke manskerel die zich bewust van het gevaar, onversaagd in de duistere steegjes van dit criminele bolwerk begaf. Hij hield zelfs even een korte pauze om zich al plassend van zijn volle blaas te ontdoen. Dat wandelt ook een stuk comfortabeler. Alleen hield dat natuurlijk een enorm risico in. Zo was er niet alleen de dreiging van het ongure gespuis dat
's nachts de straten bevolkt, maar uiteraard ook dat van de heer Tobback en zijn trouwe dienaren dat als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing. Op wildplassen staat in Leuven immers de doodstraf! Net stond hij op het punt om zijn weg te vervolgen, toen hij datgene hoorde waar hij stilletjes voor gevreesd had.(Vrees is dan ook iets wat zich nooit manifest maar altijd in alle sereniteit aan hem openbaart.) "Datoedeni he poit!" Thijs behield zijn cool. Hij draaide zich om en zag hoe twee jongens waarvan hij vermoedde dat ze Kevin en Dylan heetten, langzaam op hem kwamen afgestapt."Datoedeni he poit!"
"Nee, u heeft gelijk. Zoiets doe je eigenlijk niet." antwoordde Thijs en hij maakte aanstalte om weer verder te gaan."Oplekken poit!" Dat klonk Thijs plots heel onaangenaam in de oren. Hiermee werd duidelijk dat de rede in dit conflict van geen tel meer zou zijn."Oplekken? Dat lijkt me overdreven jongens. Is dat misschien jullie muur?"
"Ja poit!" Dat leek Thijs nu toch wel erg sterk, maar om een verdere escalatie te vermijden bood Thijs toch maar zijn excuses aan. Hij verlangde nu toch wel wat naar zijn bed."Uw geld en we spreken er ni meer over." Om zijn woorden kracht bij te zetten, toverde zijn belager een redelijk uit de kluiten gewassen mes tevoorschijn. Was Thijs een angsthaas geweest, hij had vast wel wat schrik gehad. Nu bleef hij echter erg kalm en nam hij slechts na lang aandringen zijn portefeuille uit zijn zak. Met hun zilveren kettingen rond de hals en hun iets of wat pafferige kop, zagen de jongens er overigens wat ondervoed uit. Die knapen moeten gewoon dringend brood op de plank hebben dacht Thijs. Als je dan een rijke student wat geld afhandig kunt maken, zit je wel goed natuurlijk.
Zo gebeurde het dat Thijs een paar arme drommels van de hongerdood redde. Zijn GSM moesten ze trouwens niet hebben. Dat is natuurlijk niet omdat het een goedkope GSM is op maat van het gemiddelde studentenbudget, maar wel omdat je zo'n GSM uiteraard niet kunt opeten! Zo ging Thijs uiteindelijk toch nog goedgeluimd naar huis. En wel om de reden dat twee jonge mannen met zijn geld wat eten gingen kopen voor hun jongere broertje en zusje. Zolang ze het maar niet uitgeven aan The Tiger x57 , dacht Thijs nog vlak voor hij indommelde.