Jason: goudvis en vooruitziend

"Doe geen domme dingen!" sprak mijn goudvis Jason."Doe geen domme dingen, doe geen domme dingen!"
"Doe geen domme dingen?" herhaalde ik luidop zijn vraag."Wie spreekt er nu over domme dingen? Ik doe helemaal geen domme dingen. Je bent zelf dom!"
"Alsjeblieft! Doe geen domme dingen. Doe het niet, doe het niet!" repliceerde Jason.
"Wat krijgen we nu?" reageerde ik nu enigszins geprikkeld."Ik lig in mijn zetel te genieten van een kopje koffie en een plakje cake, en jij begint te zeuren over domme dingen?"
Opnieuw klonk zijn gejammer doorheen de woonkamer:"Doe geen domme dingen. Doe het toch niet, dat mag je echt niet doen. Wat je wil doen is erg dom. Dom, dom, dom!"
"Houd nu toch eens je muil smerige strontvis!" riep ik briesend."Het is al meer dan genoeg dat je als vis van de ene dag op de andere begint te praten, als het dan ook nog eens gezwets is, ben ik met jou wel klaar. Geen eten meer vanaf nu, je kan voortaan je eigen boontjes doppen!"
Ook daarna hield zijn gejammer dagenlang aan. Dat was behoorlijk vervelend, maar ik wende er wel aan. Toen zijn klaagzang na 5 dagen en een 1/27 etmaal begon te verstommen, ging ik uit pure nieuwsgierigheid even een kijkje nemen. Jammer zeg, nu begon dat tengere vissenlijfje plots gevaarlijk slagzij te maken. En dat kan niet veel goeds beloven! Vissen hebben immers de gewoonte om scheef hun dood in te zwemmen. Net zoals de olifant die altijd een scheet laat voor hij een Birmese toerist vertrappelt. Daarna begon Jason enkele vreemde klanken voort te brengen die ik al vrij snel kon ontcijferen als zijn doodsreutel. Het leek er dus op dat hij nu voor eeuwig zijn muil zou houden. Toch wou hij nog iets zeggen, al moest ik het wel aflezen uit zijn waterige oogjes. Daar stond in een vaag verdana lettertype: "Doe geen domme dingen". Het uitroepteken scheet hij er in een allerlaatste ontlasting naast.
Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Dat heb ik dan ook meteen gedaan. Gelukkig doet dat heel wat minder pijn dan jezelf op het hoofd te slaan.