UIt het dagboek van een veteraan

Enkele dagen al lagen we zwaar onder vuur.De kogels floten al zolang rond mijn oren dat ik er langzaam aan een melodietje in begon te herkennen. Mijn schoenen was ik bovendien al een paar dagen kwijt, omdat de zompige grond ze me op een mooie dag afhandig had gemaakt. Sindsdien had ik al een paar expedities ondernomen om mijn schoenen terug te vinden, maar telkens ik het niemandsland betrad, herkende ik dat melodietje weer. In ieder geval, het werd nog eens tijd voor een flink tegenoffensief. Zonder schoenen dan maar. Met de eer van het vaderland indachtig liep ik de vijand tegemoet. Op een zeker moment resulteerde het lopen vreemd genoeg niet meer in vooruitgang. Het was alsof er één of ander venijnig beest aan mijn been aan het knagen was. Toen ik naar beneden keek zag ik dat het weer die vermaledijde prikkeldraad was. Jammer genoeg had die me de doorgang versperd. Welke oelewapper had die daar toch in hemelsnaam neergelegd? Voor zover ik weet zorgt zo'n draad alleen maar voor nodeloos oponthoud. Zowel van onze manschappen als van Fritz en zijn soldaten. De bedoeling van zo'n oorlog is toch om aan te vallen? Vanuit de penibele situatie waarin ik zat, leek het me nogal moeilijk om erg veel offensieve vaardigheden aan de dag te leggen. Integendeel. Het kwam er plots op aan om ongeschonden uit dat ijzeren onding te geraken. En dat was alles behalve een eenvoudige klus. De Duitser die enkele meters verder ooit hetzelfde probleem ondervond, keek met argusogen toe in de hoop iets van mijn gespartel op te steken. Spijtig genoeg kon ik hem hiermee niet echt van dienst zijn. Ook mijn linkerbeen, dat als enige lichaamsdeel nog niet in de draad verstrikt zat, was deel gaan uitmaken van de kilometers lange prikkeldraad die beide partijen van elkaar gescheiden hield. Aangezien het er naar uitzag dat de draad me niet zou laten gaan, besloot ik om mijn eigen kleine strijd te staken. Ik dacht na over de groene, ongeschonden velden uit het verleden en de zachte lenden van mijn éléonore. Van mijn makkers moest ik blijkbaar ook niet veel hulp meer verwachten. Na enkele uren had ik nog steeds niemand gezien en het leek me vrij duidelijk dat Fritz hen niet al te hartelijk ontvangen had. Nee, bij Fritz moest je niet op de koffie gaan. Nu goed, daar zat ik dus en de uren gleden langzaam voorbij. De Duitser had nu zijn arm weten te bevrijden en had gepoogd om zijn makkers te signaleren. Het was een poging die hij al snel moest staken. Er was in ons kamp immers vers bloed toegestroomd en er mocht geen twijfel over bestaan dat al die jonge snaken op scherp stonden. Zo gebeurde het dat ik bij het volgende offensief door een moedige soldaat uit die vervloekte draad werd bevrijd. Meteen pakte ik mijn geweer en ging mee in de aanval. Lustig floot ik het melodietje mee dat nu weer vrolijk over de modderige Vlaamse velden hing...