voor de tweede keer naar Mallorca zonder het licht van de frigo te laten branden (maar dan met moraal)

"Radijzen!" riep ik intens vrolijk uit. "Radijzen!" Het was een prachtige dag en de zon stond als een radijs aan de hemel. Naar goede gewoonte zong ik het radijzenlied: Kleine radijzen, grote radijzen, fijne radijzen en grove radijzen, groene radijzen, gele radijzen, jonge radijzen...
Een man met een opvallend knobbelig radijzenfiguur onderbrak mijn gezang."U stelt zich aan mijnheer." Als een radijs uit de grond schoot mijn vuist omhoog. Radijs!!!
Ik wou mijn dag niet laten vergallen door een dergelijk onbenul. In een nonchalante beweging stak ik een radijs achter de kiezen en keek neer op het gevelde slachtoffer met de bespottelijke radijzenkop. Neen, als radijs was dat zielige creatuur niet bijzonder geslaagd. Wat een schril contrast met de dame die zich zo sensueel over straat begaf! De dame die zo lekker naar zoete serrekweekradijzen rook, dat ik het lof van mijn radijs trok en het haar toezwaaide. Welke prachtige spelingen der natuur lagen er toch in deze radijzenwereld besloten! Stel nu, mijmerde ik filosofisch, dat ik de enige op aarde ben die deze schoonheid kan aanschouwen? Dat niemand buiten mezelf nog zou weten dat de wereld om radijzen draait? Dat was een radijs van een vraag die me onverwachts beklemde. Wat als ik nu werkelijk de enige ben? Of erger: Dat radijs zijn slechts een illusie is en zelfs de aarde gewoon een trapezium zou zijn en geen radijs? Het probleem stelde zich als een gruwelijk gemuteerde radijs die voor mijn voeten lag. En bovendien, misschien blijkt de de trapezium waarop onze aarde lijkt een radijs te zijn (vanuit dit standpunt hoefde ik mij geen zorgen te maken) , maar het kan evengoed zo zijn dat de radijs waarop onze aarde lijkt enkel en niet meer dan een trapezium is! Helaas was dit waarschijnlijker aangezien ik de aarde eigenlijk nooit als een trapezium had gezien. Indien de laatste these bevestigd bleek, zou mijn leven nooit meer hetzelfde kunnen zijn. Heel het wereldbeeld waaraan ik mijn kennis en ideëen had getoetst, lag nu op de rand van de afgrond. De gedachte dat ik niet eens eenzaam maar zelfs onbestaande over deze wereld zou zwerven was onverdraaglijk. Er was namelijk geen leven buiten het leven van een radijs! Als ik geen radijs was, was ik liever niets...
Het doembeeld van een wereld zonder radijzen drong zich zo ongenadig aan me op dat mijn hoofd ervan begon te tollen."Denk aan iets anders" probeerde ik mezelf te sussen."Aan die avond met Liesje en haar prachtige radijzen, of aan de beker die ik gisteren met de radijskistenrace gewonnen heb. Tevergeefs. Waar ik ook kwam, overal zag ik het ontaarde lichaam der mensheid: Monsters met grauwe, doffe ogen waaruit geen greintje radijs sprak. De zon die eerder als een radijs aan de hemel stond, ging plots verborgen achter dikke wolken waarin zelfs met de beste wil van de wereld geen radijs te herkennen was. Meer nog: Het waren wolken die de meest onwillekeurige en ondefinieerbare vormen hadden aangenomen. Wat een inspiratieloze wereld! Toen ik mijn hoofd naar beneden wendde, deed ik een al even onthutsende als (voor de lezer) voorspelbare ontdekking. Waar waren de stijlvolle, vierkante geradijsde kasseien waarmee het voetpad ooit geplaveid was? Juist ja... veranderd in karakterloos gesteente. Hoe is het mogelijk dat de wereld waarin ik leefde me al die tijd op een dwaalspoor had gezet? Hoe is het mogelik dat ik kon geloven in een wereld waarin de radijs mijn alles was, mijn enige houvast? De radijs... Ik kan het nog steeds niet geloven...Wat een ongelofelijke misvatting.... Dat staat als een selder boven water.